შელოცვა რადიოთი

სიახლე

ავტორი: ილია ჭავჭავაძე

ავტორი: დანიელ ჭონქაძე მოთხრობას საფუძვლად დაედო თქმულება სურამის ციხის შესახებ, რომლის მიხედვითაც, სურამის ციხის კედელში ჩაყოლებულია დედისერთა ვაჟი ზურაბი.ამ მოთხრობის მიხედვით გადაღებულია ორი მხატვრული ფილმი. პირველი 1922 წელს გადაიღო რეჟისორმა ივანე პერესტიანმა, მეორე 1984 წელს გადაიღო სერგო ფარაჯანოვმა.

ავტორი: მიხეილ ჯავახიშვილი „მე უდანაშაულო ვარ! ქართველი ხალხისა და ჩემი სამშობლოს წინაშე არავითარი დანაშაული არ მიმიძღვის. მაგრამ, რადგან ზვარაკია საჭირო, მზად ვარ საქართველოს თავი შევწირო, თქვენ მე მომსპობთ, მაგრამ იმას ვერასოდეს წაშლით, რაც დავტოვე. საქართველოს მიწა-წყალზე ისეთი მუხა დავრგე, რომლის ფესვებს ვერასოდეს აღმოფხვრით”. - ეს მიხეილ ჯავახიშვილის სიტყვებია, მეოცე საუკუნის უდიდესი ქართველი მწერლის, რომელმაც თავის მოთხრობებსა თუ რომანებში, ესეისტიკასა და ლიტერატურულ წერილებში შიშისა და შენიღბვის გარეშე ასახა ტოტალიტარული საბჭოეთი, საკუთარი ისტორიის ფურცლებზე ჩაკარგული საქართველო, მისი გარე თუ შინაური მტრები, დასვა უმწვავესი სოციალური თუ პოლიტიკური საკითხები, ამის და არამხოლოდ ამის გამო, მწერალი საბჭოთა სისტემამ საშიშად მიიჩნია და დახვრეტა მიუსაჯა...

ავტორი: ალექსანდრე ყაზბეგი არ მეგულება სხვა ქართველი მწერალი, რომელიც ასეთი ემოციითა და გატაცებით, სუნთქვის შეკვრითა და მღელ- ვარებით გაკითხებს ამბავს, მჩქეფარე ადამიანების მჩქეფა- რე ამბავს. არ მეგულება სხვა ტექსტი, სადაც ასე იგრძნობა სისხლის მღელვარება, აჩქარებული პულსი, სასოწარკვეთა, ცრემლები, ტემპი, ცვლილება, დარდი, მრისხანება და, რაც ყველაზე მთავარია, ბედისწერა. ყაზბეგთან ბედი ზუსტად ისე- თი მბრძანებელი, ბრმა და სასტიკია, როგორიც ძველ ბერ- ძნულ დრამაში. წამი წყვეტს ყველაფერს, შემთხვევითი წამი, ადამიანი თითქოს ძაფებს გამობმული სათამაშოა, რომელ- საც ალალბედზე ათამაშებენ მოირები.

ავტორი: ეგნატე ნინოშვილი   ეგნატე ნინოშვილი „ქრისტინეში მხოლოდ ერთი ტიპის ქალს არ აღწერს, რითაც თავს არიდებს მათ თუნდაც დადებით კლიშეებში მოქცევას. თუკი ქრისტინე ხალასი, მორალური, მგრძნობიარე ადამიანია, მის გვერდით არიან პერსონაჟები, რომელთათვისაც ეს თვისებები უცხოა. ასევე სიმპტომატურია სახე დედისა, რომელიც ძალადობს ქრისტინეზე და, როგორც ძირითადად სახლში, ქრისტინეს გვერდით მყოფი პერსონაჟი, ერთ-ერთი უმთავრესი დამნაშავეა მისი ამ სახლიდან გაქცე- ვისა. თუმცა ისიც კარგად ჩანს, რომ, მეორე მხრივ, დედა თავადაა პატრიარქალური ძალადობის მსხვერპლი [...]. მო- თხრობაში კარგად იკვეთება მთელი ის ძალადობრივი ჯაჭვი, რომელსაც პატრიარქატი ქმნის და რომელიც თავის მსხვერ- პლად თუ იარაღად აქცევს ირგვლივ ყველას.

ავტორი: ლავრენტი არდაზიანი   ეს პატარა წიგნი პირველ რიგში მთხრობელის გამო არ მა- ვიწყდება არასდროს. მისი განსაკუთრებული ხმა, ინტონაცია და დაუჯერებელი სიზუსტე თუ თანმიმდევრულობა ყველასგან გამოირჩევა. ჩვენში იშვიათად წერენ და ჰყვებიან ამბავს ასე. კვაჭიც კარგი მთხრობელია, გივი შადურიც, ბევრი სხვაც, მაგ- რამ ასეთი გამოკვეთილი, არტისტული, გულახდილი და დრა- მატული ხმა იშვიათია, თან ის ერთ-ერთი პირველია, ყველა დანარჩენი კი ქართულ პროზაში მისგან მოედინება. ჩემი ასეთი დამოკიდებულების მიზეზი მხოლოდ ის არ არის, რომ წლების მანძილზე თხრობის ხერხებს (სხვანაირად რომ ვთქვათ, ნარატოლოგიას) ვუტრიალებდი, არამედ ისიც, რომ ეს გარდამავალი პერიოდის ენა და მეტყველება, გადმოცე- მული ამბავი, საზოგადოება, სიტუაცია ყოველთვის მიტაცებდა და აქ ჩემი სხვა ინტერესიც იჩენს თავს – ქალაქური, გნებავთ, ზოგადად, ურბანული ლიტერატურა, განსაკუთრებით კი თბი- ლისური, რომელიც იოანე საბანისძიდან და აბო თბილელი- დან იწყება და დღემდე ივსება აქტუალური ტექსტებით. „სო- ლომონ ისაკიჩ მეჯღანუაშვილი“ ერთ-ერთი ასეთი ცოცხალი, ეპოქის, დროის ნიშნებით სავსე ტექსტია, უფრო სწორად, გარდამტეხი ტექსტი, ტექსტი-სამანი.

ავტორი: ლეო ქიაჩელი ნიკო ლორთქიფანიძის მოთხრობა „შელოცვა რადიოთი“ ემიგრაციის სირთულეებსა და უცხო გარემოში საკუთარი თავის დაკარგვის ტკივილზე გვიამბობს. იმავდროულად, ეს მოთხრობა იმ ქალის ხვედრსა თუ ბედზეა, სიყვარულს რომ ესწრაფვის, მაგრამ იმედგაცრუებას იღებს; ნუგეშს, საკუთარ ადგილს, დასაყრდენს, თავშესაფარს რომ ეძებს, მაგრამ მარტოობას, უნუგეშობასა და უსამშობლობას პოულობს და მერე... ცეკვავს... ცეკვავს გველებთან... ცეკვავს მგზნებარედ... სამშობლოში დაბრუნების იმედით...