ავტორი: ანდრეი კურკოვი მთარგმნელი: ნოდარ მანჩხაშვილი მწერალი, ჟურნალისტი და სცენარისტი ანდრეი კურკოვი, რომლის ნაწარმოებებიც უკრაინელ ავტორებს შორის ყველაზე მეტჯერაა თარგმნილი უცხო ენებზე, ცნობილი თავისი რომანებით გახდა. როგორც საბავშვო, ისე საუფროსო პროზის ავტორმა, დოკუმენტური ნამუშევრებითაც გაითქვა სახელი. განსაკუთრებით აღსანიშნავია მისი 2014 წლის ნაშრომი-რეპორტაჟი „უკრაინული დღიური: ცნობები კიევიდან“, რომელიც ამ წლის მღელვარე მოვლენებს ასახავს. 2022 წლის თებერვალში უკრაინაში რუსეთის შეჭრამ მთელ მსოფლიოს თავზარი დასცა. ომს, რომელიც დღემდე გრძელდება და რომელმაც სრულიად შეცვალა არსებული მსოფლიო წესრიგი, ანდრეი კურკოვი თავის მშობლიურ კიევში შეხვდა. მწერლის მიერ ომის დაწყებამდე და მის პარალელურად წარმოებული რეპორტაჟები და დღიურები 21-ე საუკუნის ამ მასშტაბური და დიდმნიშვნელოვანი კონფლიქტის ერთ-ერთი საგულისხმო წყაროა. რუსეთის თავდასხმიდან მალევე კურკოვი სოფლად, თავის აგარაკზე გადასახლდა და იქ გააგრძელა დღიურების წერა. ამ დღიურებში იგი დოკუმენტურად აღწერს უკრაინელი მოსახლეობის მძიმე ყოველდღიურობას, მათ განწყობას და შეურიგებელ ბრძოლას ოკუპანტებთან. არაერთი ბრიტანული თუ საერთაშორისო გამოცემა მწერალს მუდმივად სთხოვს კომენტარს უკრაინის ომთან დაკავშირებით და ისიც დაუზარებლად აძლევს მათ ინტერვიუებს, რითაც ომის პერიოდში უკრაინელი ხალხის ხმად იქცა. „თავდასხმის დღიური“ 2022 წლიდან დღემდე მიმდინარე ომის ქრონიკებია, რომელშიც ანდრეი კურკოვი გულახდილად და უკომპრომისოდ უყვება მსოფლიოს ყოფით სიმართლეს უკრაინაში რუსეთის შეჭრაზე და უკრაინელი ხალხის დაუმორჩილებლობაზე.  

ავტორი: ლევან ბრეგაძე   ლევან ბრეგაძის „თარგმანი და ორიგინალი“ მრავალმხრივ მნიშვნელოვანი წიგნია. უპირველესად იმის გამო, რომ პროფესიონალი კრიტიკოსისა და მთარგმნელის მიერაა დაწერილი. იშვიათია ასე ბუნებრივად ერწყმოდეს ერთმანეთს ავტორის გამოცდილება, ინტერესების მრავალფეროვნება და უამრავი სიღრმისეული საკითხის მარტივად, ფართო მკითხველისთვის გასაგებ ენაზე გადმოცემის უნარი.   ლიტერატურული პროცესის ერთ-ერთი ყველაზე გამორჩეული უბნის – ქართულად და ქართულიდან თარგმნილი ნაწარმოებების – მიუკერძოებლად შეფასებას ისახავს მიზნად კრიტიკული წერილების ეს კრებული.    დღეს „კარგ ტონად“ ითვლება ხმამაღლა და დანანებით თქმა, რომ საქართველოში სალიტერატურო კრიტიკა არ არსებობს. ეს უარგუმენტო ნიჰილისტური ფრაზა, სინამდვილისადმი ზერელე, უპასუხისმგებლო დამოკიდებულების გამომხატველი, უკვე მომაბეზრებელი გახდა. თუნდაც ეს წიგნია იმის დასტური, რომ ამ სფეროში ისე სავალალოდ სულაც არა გვაქვს საქმე, როგორც უნდათ, რომ წარმოადგინონ.

ავტორი: პაატა ჩხეიძე   „სამყარო მრავალფეროვანია და სწორედ ამ მრავალფეროვნებაშია მისი ხიბლი, წინააღმდეგ შემთხვევაში ჩვენი ყოველდღიურობა მოსაწყენ არსებობად გადაიქცეოდა, ადამიანები კი ერთნაირად ჩაცმული, ერთნაირად მოფიქრალი ბიოლოგიური ორგანიზმები ვიქნებოდნენ. ხალხი მაშინ ხდება საზოგადოება, როდესაც განსხვავებული შეხედულებების მიუხედავად  ერთმანეთთან საუბარსა და აზრთა გაცვლა-გამოცვლას სწავლობს – ასე იყო ყველგან, სადაც დიდი ხელოვნება, დიდი ლიტერატურა, დიდი აღმოჩენები და მნიშვნელოვანი პოლიტიკური თუ სოციალური დოქტრინები ყალიბდებოდა, მათ შორის კონსერვატიზმიც, რომელსაც ეძღვნება კიდეც წინამდებარე კრებული. ხოლო თუ ვინმეს უნდა დაეწერა წიგნი დასავლურ კონსერვატიზმსა და მის მამებზე, ეს უდავოდ პაატა ჩხეიძე უნდა ყოფილიყო, ვისი ცხოვრებისეული კრედოც, ერთი შეხედვით, ძალზე მარტივად, მაგრამ მრავლისმთქმელად ჟღერს – იგივე მარად. თუმცა უსამართლობა იქნება ამ კრებულის მხოლოდ პოლიტიკური ფილოსოფიის ჭრილში განხილვა, რადგან შიგნით არაერთ საიტერესო ესეის წააწყდებით პოეზიაზე, პროზაზე, ფერწერაზე, რომლებშიც ბევრი ორიგინალური მიგნება თუ მოსაზრებაა გამოთქმული, მაგრამ რამდენადაც ეს მაინც პაატა ჩხეიძის, გავბედავ და ვიტყვი, ყველაზე პირადი წიგნია, რაც აქამდე გამოუქვეყნებია, თითოეულ ამ ესეიში გამოსჭვივის ნამდვილი კონსერვატორის მსოფლმხედველობა, იმ კონსერვატორისა, რომელსაც ისტორიისა და ტრადიციის უწყვეტობის სჯერა, და რომელსაც ინტელექტუალური ნათესავობა აკავშირებს ედმუნდ ბერკთან, ჯონ ადამსთან, ჯორჯ სანტაიანასთან, ტომას ელიოტთან თუ სხვებთან...“ – დავით ხიზამბარელი

ავტორი:  ზაალ სამადაშვილი   ნელ-ნელა, ერთმანეთის მიყოლებით გაიღვიძეს ცნობიერებაში დიდი ხნის წინ დამკვიდრებულმა, მის კუთხე-კუნჭულებში ცხოვრებიდან და წიგნებიდან გადმობარგებულმა ფილოსოფოსებმა, სასულიერო პირებმა, პოლიტიკოსებმა, მეომრებმა და მეც ავმოძრავდი. ამას სხვები გუმანს, ალღოს უწოდებენ და სწორად გადადგმულ ნაბიჯებს მათ კარნახს მიაწერენ, მე კი ხსენებულ პერსონაჟებს ვუმადლი რთულად დასაძლევი დაბრკოლებების გადალახვასა და მნიშვნელოვანი საქმეების განხორციელებას.   ვფიქრობ, რომ სხვადასხვა დოზით თითქმის ყველა ჩვენგანში ბინადრობენ ბუნებისა და გონების მესაიდუმლეები, ნებისმიერი სახის სტრატეგიისა და ტაქტიკის შემმუშავებლები, ათას ფათერაკგამოვლილი, რისკიანი მოგზაურები, „ყოფიერების აუტანელ სიმსუბუქეს“ გარიდებული ასკეტები და გამონაკლისი არც მე ვარ.

ავტორი: ოლეგ პანფილვი   შესაძლებელია თუ არა, „კინტოური“ უხამს ცეკვად მივიჩნიოთ? ნებისმიერი ერის კულტურა უძველესი ტრადიციებიდან და რწმენა-წარმოდგენებიდან იღებს სათავეს, ამასთან, გარე გავლენებსაც ხშირად განიცდის. ზოგადად, იმას, რაც ერთხელ გახალხურდება, წინააღმდეგობას ვერვინ გაუწევს. კინტო და „კინტოური“, ერთობ თავისებური წარმოშობის მიუხედავად, საქართველოს ისტორიისა და კულტურის ნაწილად დარჩება.   ამასთანავე, შეუძლებელია კინტო ქართულ კულტურასთან გავაიგივოთ – იგი გარედან მოსული მოვლენაა. თუმცა, 400 წელზე მეტია, რაც კინტო და „კინტოური“ ჩართულია ქვეყნის საზოგადოებრივ და კულტურულ ცხოვრებაში, ხოლო ლეგენდები და მითქმა-მოთქმა, როგორც წესი, მუდამ გაზვიადებულია, მით უფრო მაშინ, როცა საქმე ქრისტიანობის თვალსაზრისით რაიმე უგვანო მოვლენას ეხება. სექსუალობა „კინტოურში“ განზრახ შეტანილი ჩანს, მაგრამ დღემდე არც ერთი დამადასტურებელი საბუთი არ გვაქვს, თითქოს კინტოები სექსუალური მონობის მხვერპლნი იყვნენ.

ავტორი: ვლადიმირ ნაბოკოვი მთარგმნელი: ქეთევან გრძელიძე „ნაბოკოვის, როგორც ლიტერატურის კრიტიკოსის რეპუტაცია, რომელიც ინგლისურენოვან სამყაროში პუშკინზე მონუმენტური ნაშრომითა და ფროიდის, ფოლკნერისა და მანის შესახებ ქედმაღლური კომენტარებით შემოიფარგლებოდა, ერთიორად გაიზარდა ამ სალექციო კურსში მოქცეული სიღრმისეული და თანმიმდევრული შეფასებების მთელი სპექტრით, იქნება ეს ჯეინ ოსტინის „ჩაღიმებული“ სტილის არაჩვეულებრივი პორტრეტი, დიკენსის ხატოვანების გულთბილი მიმოხილვა, ფლობერის კონტრაპუნქტების მოწიწებით აღსავსე ანალიზი, თუ ჯოისის მოწიკწიკე სინქრონიზაციის რთული მექანიზმის კრძალვითა და რიდით გაშიშვლება, როგორც ბავშვი შლის თავის პირველ მაჯის საათს, რომ მისი შიგთავსი ნახოს”, — ჯონ აპდაიკი.

ავტორი: ფრიდონ საყვარელიძე     „ძვირფასო მკითხველო, როგორც ყველა კარგ წიგნს, ამ წიგნსაც თავისი საიდუმლო აქვს და იგი იმ კაცს ეხება, რომლის სახელიც სიკვდილის მანქანას საუკუნოდ დაუკავშირდა, – ექიმსა და პარლამენტარს, ჟოზეფ-იგნას გილიოტენს. სხვათა შორის, წიგნის ავტორი, პარლამენტარი ფრიდონ საყვარელიძეც, განათლებით ექიმია, ოღონდ, სიკვდილთან შეწყვილებული ფრანგი კოლეგისგან განსხვავებით, ცხოვრებას ადამიანის უფლებებსა და მთავარ ღირებულებებს, სიცოცხლესა და თავისუფლებას უძღვნის“. (ლევან ბერძენიშვილი)

ავტორი: ჯემალ ქარჩხაძე   წიგნში პირველად ქვეყნდება ჯემალ ქარჩხაძის “უბის წიგნაკის ჩანაწერები”. ეს ჩანაწერები სხვადასხვა დროსაა დაწერილი და რამდენიმე ბლოკნოტშია გაბნეული. ჩვენ ამოვკრიბეთ გარკვეული ნაწილი, რომელთა გამოქვეყნებაც მიზანშეწონილად მივიჩნიეთ ამ ეტაპზე და დავაჯგუფეთ სამ ნაწილად. ესენია: რომან “განზომილებისთვის” განკუთვნილი ჩანაწერები, პუბლიცისტური წერილებისათვის გაკეთებული მონახაზები, და სხვადასხვა ხასიათის მცირე ტექსტები – მხატვრული სახეები, მოსაზრებები, და ზოგჯერ მთელი სიუჟეტებიც კი. უბის წიგნაკის ჩანაწერებთან ერთად, წიგნს დავურთეთ ამონარიდები ჯემალ ქარჩხაძის პუბლიცისტიკიდან და პროზიდან. წიგნი დავაბოლოვეთ სტატიით “რამდენიმე ფსიქოლოგიური შტრიხი ჩვენი უახლესი ისტორიისათვის”, რომელიც ჯემალ ქარჩხაძის ერთადერთ კონცეპტუალურ ესეს წარმოადგენს. ვფიქრობთ, ასეთი სახით მოწოდებული მწერლის შინაგანი სამყარო დამატებით არხს გაუხსნის და ხედვის ახალ კუთხეს შემატებს ქარჩხაძის ერთგულ მკითხველს.

ავტორი: ილიკო ფერაძე   ეს არის ერთი თბილისური ოჯახის ასწლიანი საგა, რომლის ცენტრში დგას მსახიობ გია ფერაძის ფიგურა. ბევრი რამ დაწერილა ამ გამორჩეული ადამიანის ცხოვრებაზე, ბედსა თუ შემოქმედებაზე, მაგრამ ვერავინ ჰყვება ისე საინტერესოდ და შთამბეჭდავად, როგორც მისი ძმა – ილიკო ფერაძე.   წიგნში მკითხველის თვალწინ ცოცხლდება გარდასული დროის სურათები და ხვდები, რომ ეს დრო სხვა არაფერია, თუ არა ადამიანური ურთიერთობები, რომელიც პოეზიის სიმაღლემდე ჰყავდათ აყვანილი თბილისში მცხოვრებ მეტისმეტად უბრალო, მაგრამ მაღალი სულის ადამიანებს.

ლადო არველაძე (1908-1975) მეორე მსოფლიო ომის მონაწილე და ემიგრანტია. ის 1942 წელს სევასტოპოლთან მომხდარი საბრძოლო შეტაკების დროს ჩავარდა ტყვედ. იმყოფებოდა უკრაინის, პოლონეთისა და გერმანიის ტყვეთა ბანაკებში, შემდეგ კი მოხვდა იტალიაში, გერმანელთა მიერ შექმნილ ქართულ ბატალიონში.   ომის დასრულების შემდეგ იტალიიდან საცხოვრებლად ამერიკის შეერთებულ შტატებში გადასული ლადო არველაძე აქტიურად ერთვება იქაური ქართული სათვისტომოს საქმიანობაში. არის საქართველოს დამოუკიდებლობის აღდგენის ამერიკული საბჭოს გამგეობის წევრი, მოგვიანებით კი – თავმჯდომარის მოვალეობის შემსრულებელი.   ჩვენ შემოგვრჩა ლადო არველაძის დღიური. ის საკუთარ განვლილ ცხოვრებისეულ გზაზე მოგვითხრობს და ამის პარალელურად გამოთქვამს მოსაზრებებს ისტორიული პროცესების ირგვლივ, გვაწვდის ცნობებს სხვა ემიგრანტ ქართველებზე, მსჯელობს საქართველოს ბედზე. მასში განხილულია ავტორის თვალით დანახული მეორე მსოფლიო ომი და ომის შემდგომი ემიგრაციის წლები.

ლადო არველაძე (1908-1975) მეორე მსოფლიო ომის მონაწილე და ემიგრანტია. ის 1942 წელს სევასტოპოლთან მომხდარი საბრძოლო შეტაკების დროს ჩავარდა ტყვედ. იმყოფებოდა უკრაინის, პოლონეთისა და გერმანიის ტყვეთა ბანაკებში, შემდეგ კი მოხვდა იტალიაში, გერმანელთა მიერ შექმნილ ქართულ ბატალიონში.   ომის დასრულების შემდეგ იტალიიდან საცხოვრებლად ამერიკის შეერთებულ შტატებში გადასული ლადო არველაძე აქტიურად ერთვება იქაური ქართული სათვისტომოს საქმიანობაში. არის საქართველოს დამოუკიდებლობის აღდგენის ამერიკული საბჭოს გამგეობის წევრი, მოგვიანებით კი – თავმჯდომარის მოვალეობის შემსრულებელი.   ჩვენ შემოგვრჩა ლადო არველაძის დღიური. ის საკუთარ განვლილ ცხოვრებისეულ გზაზე მოგვითხრობს და ამის პარალელურად გამოთქვამს მოსაზრებებს ისტორიული პროცესების ირგვლივ, გვაწვდის ცნობებს სხვა ემიგრანტ ქართველებზე, მსჯელობს საქართველოს ბედზე. მასში განხილულია ავტორის თვალით დანახული მეორე მსოფლიო ომი და ომის შემდგომი ემიგრაციის წლები.

ავტორი:  გელა ჩარკვიანი   გელა ჩარკვიანის ჩანაწერების ახალი, შევსებული გამოცემა, ფოტოებითა და ავტორის ავტოგრაფით.   „გულზე ხელს დავიდებ და გულწრფელად გეტყვით – არასდროს მიფიქრია, რომ ჩემს უბის წიგნაკში დარჩენილი ფრაზები და პასაჟები, რომლებიც მემუარული წიგნის წერისას ვერ გამოვიყენე, თავად დაიდებდნენ ბინას ამ ლამაზ გამოცემაში. ამიტომაც დავარქვი მას ნაგერალა. საბა ამ სიტყვას განმარტავს როგორც „დაუთესავად მოსულს“. ქართული ენის განმარტებით ლექსიკონში კი ვკითხულობთ: „ნაგერალა – მოსავლის აღებისას მიწაში ჩაბნეულ და ჩარჩენილ თესლიდან აღმოცენებული კულტურული მცენარე“. მკითხველს ამთავითვე ბოდიშს მოვუხდი – აღმოცენებულ მცენარეთა შორის მან შეიძლება ზოგი ნაკლებად კულტურულიც აღმოაჩინოს. ვიცი, არ დამძრახავს, ნაგერალების უმეტესობა ხომ ფაქტებზე, პიროვნებებსა და მიმდინარე მოვლენებზე სპონტანური რეაგირების, სევდიანი და მხიარული რემინისცენციების შედეგად დაიბადა. მოვლენები ერთგვაროვანი როდი იყო, კომიკურს ტრაგიკული ცვლიდა, სიცილს – ცრემლი, სიამოვნებას – გაუსაძლისი ტკივილი...“ (ავტორის წინასიტყვაობიდან)

ავტორი: გელა ჩარკვიანი   ნაგერალა – მეორე სეზონი. როგორც თანამედროვე ამერიკულ სერიალებშია: წინა სეზონის სიუჟეტი, ამბები და თემები ბუნებრივად იგულისხმება, მაგრამ დროდადრო უფრო მძაფრდება, ახალ ნაკადებს, დრამას და ხასიათებს დაიმატებს ხოლმე.   ნაგერალა 2 კონტრასტების წიგნია, ისევე როგორც ამ წიგნის ავტორის ცხოვრება – გვიანი სტალინური პერიოდიდან თანამედროვე ლიბერალურ დემოკრატიამდე. პროფესიულ გამოცდილებაზე წერს თუ ჰობიზე, წარსულის მემკვიდრეობაზე თუ უახლეს ტენდენციებზე, გელა ჩარკვიანის ჩანაწერებს ყოველთვის თან ახლავს გულწრფელობა, სანდოობა, თემის სიღრმისეული ცოდნა და თვითირონია/იუმორი.   წიგნში ნოველასავით საკითხავი ბევრი ამბავიც შეგხვდებათ, რომელიც მოწყენისა და შესვენებისთვის სულ უფრო ნაკლებ დროს დაგიტოვებთ. კითხვა კი, სადაც გადაშლით, ნებისმიერი გვერდიდან შეგიძლიათ დაიწყოთ – თუნდაც ახლავე.

ავტორი: გელა ჩარკვიანი   გელა ჩარკვიანის ახალი წიგნი, ავტორის ცხოვრებასავით, პოლიჟანრულია: ჩანაწერების გარდა, აქ მე-20 საუკუნის 70-80-იან წლებში დაწერილ მოთხრობებსა და პიესასაც შეხვდებით, რომლებმაც ერთი ციკლის ქვეშ მოიყარა თავი: „წარსულში ჩადენილი ლიტერატურული შეცოდებანი“.   როლებიც გამუდმებით იცვლება: 80-ს მიტანებული წიგნის მთავარი პერსონაჟი ხან მახვილგონიერი დამკვირვებელია, ხან ეპატაჟების მაძიებელი ახალგაზრდა, ხშირად კი სოლიდური პროფესიული გამოცდილების დიპლომატი, რომელიც აქტუალურ საზოგადოებრივ-პოლიტიკურ საკითხებზე სანდო და სიღრმისეულ ანალიზს გვთავაზობს, და ამის პარალელურად, იმავე ამპლუაში შექსპირისადმი მიძღვნილ ბრწყინვალე და ბევრისთვის დაუვიწყარ სიტყვას წარმოთქვამს შექსპირისავე სამშობლოში.   „ნაგერალა 80“ უხვად საზრდოობს გელა ჩარკვიანის, როგორც მეუღლის, მამისა და ბაბუის, ცხოვრებისეული „ივენთებითა“ და შტრიხებით. ამ შემთხვევაშიც ბუნებრივად მონაცვლეობს განწყობები: სევდიან ამბავს მხიარული შემთხვევა მოსდევს, მძაფრ პირად ტრაგედიებს დროის პარადოქსებით აღბეჭდილი მოგონებები...

1937 წელს, 44 წლის ასაკში დახვრიტეს ლევან ლეონიძე, გიორგი ლეონიძის უფროსი ძმა, რომელსაც ცოლი, მარია ჰოფმანი და ორი შვილი დარჩა – რვა წლის ლილი და ლევანი, რომელიც მისი დაპატიმრების შემდეგ დაიბადა.   პროფესორი ლევან ლეონიძე ევროპაში განათლებამიღებული მეცნიერი იყო. 1925 წელს გამოიცა მის მიერ შედგენილი „მესაქონლეობის ლექსიკონი“, რომელსაც საუკუნის შემდეგაც არ დაუკარგავს მნიშვნელობა. ის სამეცნიერო საქმიანობას არამხოლოდ საქართველოში, არამედ გერმანიაშიც ეწეოდა – მუშაობდა კილის ბაქტერიოლოგიურ ინსტიტუტში და იმავე ქალაქში დააარსა მიკრობიოლოგიური ლაბორატორია.   სწორედ გერმანიაში ყოფნის დროს გაიცნო თავისი დიდი სიყვარული – მარია ჰოფმანი, რომელმაც სამშობლოში დატოვა მდიდარი, ყველაფრით უზრუნველყოფილი ოჯახი და, უამრავი წინააღმდეგობის მიუხედავად, ლევანს საქართველოში გამოჰყვა. არც მისი დახვრეტის შემდეგ დაბრუნებულა უკან – შვილებს ზრდიდა და ქმრის დაბრუნებას ელოდა – ვერ იჯერებდა, რომ ლევანი დახვრეტილთა შორის იყო.   ეს წიგნი, რომელიც ლევან ლეონიძისა და მარია ჰოფმანის დღიურებს, წერილებსა და მათ არქივებში აღმოჩენილ ბევრ ძალიან საინტერესო მასალას ეფუძნება, მკითხველს გულგრილს ვერაფრით დატოვებს და კიდევ ერთხელ შეახსენებს, თუ როგორ გამოაცალა რეპრესიებმა ჩვენს ქვეყანას ის ინტელექტუალური პოტენციალი, რომლის დანაკლისსაც დღემდე ვიმკით. „ისე თამამად მინდა გავზარდო, რომ დედაკაცი კი არ უნდა იყოს მხოლოდ, არამედ მაგარი და ძლიერ ნების მოქალაქე, რომლის უსამართლოდ დაჩაგვრა ვერავინ ვერ შეძლოს“, – თითქმის ასი წლის წინ წერს ლევან ლეონიძე თავისი გოგონას, ლილის შესახებ და ამ ერთი წინადადებითაც შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ, თუ როგორ ქვეყანას შექმნიდნენ და ააშენებდნენ ის და მისნაირი ადამიანები, ამის საშუალება რომ მისცემოდათ.

  ავტორი: თემურ ჩაჩანიძე   ეს წიგნი საქართველოში სამდინარო-საზღვაო ნაოსნობის 2500-წლიან გზაზე გვიამბობს, რომელიც მორში ამოჭრილი ნავებით დაიწყო და მექანიკურძრავიანი გემების აშენებით დასრულდა.   აქ შეხვდებით ჯერ კიდევ ნაკლებად ცნობილ ისტორიულ ფაქტებსა და მოვლენებს, როგორიცაა მდინარე რიონზე ვიკინგებისა და ოსმალების ხელმოცარული ლაშქრობები, ბრძოლა თურქ კონტრაბანდისტებთან კავკასიის სანაპირო წყლებში, მენავეობა-მეტივეობის დასაწყისი საქართველოში და რიონზე გამართული სანიჩბო ფლოტილიის საბრძოლო მოქმედებები ყირიმის ომის დროს – ეს ამბები წიგნში ქრონოლოგიური თანმიმდევრობითაა მოთხრობილი.   გამოცემაში ასევე გიამბობთ პროექტზე, რომელიც მტკვარზე პორტის გახსნას უკავშირდებოდა, სამგზავრო კატარღებზე, რომლებსაც საქალაქო ტრანსპორტის ფუნქცია უნდა შეესრულებინა და თბილისის ზღვაში მოცურავე სამგზავრო გემებზე, რომელთაც ტრაგიკული ბედი ხვდა წილად.

ავტრი: შორენა ლებანიძე   „წიგნი, რომელსაც პუბლიცისტიკით შეზავებული ავტობიოგრაფიული რომანისა და ისტორიული ესსეს ნაერთს დავარქმევდი, 90-იანი წლების ქართულ საზოგადოებაში არსებული ყველანაირი დაპირისპირების შესახებ მოგვითხრობს. ის თავს უყრის ერთი ჟურნალისტის თვალით დანახული აფხაზეთის ომის ქრონიკებს, პირად გამოცდილებას, შერწყმულს წლების წინანდელი ვითარების ხელახალ შეფასება-გააზრებასთან და გამდიდრებულს კონკრეტული ამბებით, ომის უშუალო მონაწილეებისგან აღებული ინტერვიუებით.   რა გვაიძულებდა სიცოცხლის გარისკვის ფასად ცხელი წერტილებიდან უახლესი ინფორმაციების მოწოდებას? პროფესიული აზარტი, ახალგაზრდული სითამამე, მიმდინარე პროცესებში აქტიურად ჩართვის სურვილი, რწმენა, რომ რეალობის ასახვა მხოლოდ ადგილზე ჩასვლით შეიძლებოდა. მოვლენა პერიფერიიდან და ეპიცენტრიდან არაერთგვაროვნად ჩანს. თუმცა, მთავარი, ალბათ, ფსიქოლოგიური ფაქტორი იყო: ომის ბაცილა სისხლში გვქონდა გამჯდარი და მოსვენებას არ გვაძლევდა. ამიტომ ჩამოსვლას ვერ ვასწრებდით, კვლავ გზას ვადექით. დანჯღრეული ავტობუსით, სატვირთო მანქანით, ტრაქტორით, სამხედრო „ვილისით“, ანდა სულაც ფეხით მივიწევდით ყოველ ოთხას-ხუთას მეტრში მოწყობილი ერთი ბლოკსაგუშაგოდან მეორისკენ.   ყველაზე მნიშვნელოვანი – თუნდაც საქართველოს უახლესი წარსულის მკვლევარებისთვის – შეიძლება იყოს ერთი რამ: „საშვი კონფლიქტის ზონაში“ ისტორიული პირველწყაროა.“

ავტორი: ზაზა ბიბილაშვილი ზაზა ბიბილაშვილის პუბლიცისტური კრებული „ქართული მატრიცა“  საქართველოს უახლესი ისტორიის ერთგვარი შეჯამება, დავიწყებული წარსულისა თუ დასავიწყებლად განწირული აწმყოს გადააზრების მცდელობაა. ავტორს ზედაპირზე ამოაქვს ყველასათვის ნაცნობი, მოყირჭებული პრობლემები და მათი გადაჭრის ახლებურ პარადიგმებს გვთავაზობს, რომელთაგან მთავარი საკუთარი წარსულის მცოდნე, კრიტიკულად მოაზროვნე, თვითრწმენით აღსავსე მოქალაქის არსებობაა.    ვინაიდან დასახულ გზათა უმეტესობა ხანგრძლივ „მოგზაურობას“ გულისხმობს, ბევრი ალბათ იტყვის, რომ ახლა ამის დრო არაა და ჯერ სხვა, უფრო აქტუალური, პრობლემებია გადასაჭრელი, თუმცა ეგებ სწორედ ამგვარი რეფლექსიის ნაკლებობა განაპირობებს შეცდომების მუდმივ გამეორებას და ყბადაღებულ „ერთ წრეზე ტრიალს“? იქნებ სწორედ ახლაა ამის დრო?    ისტორიული მეხსიერება – და მისი კონტექსტუალური გამოყენების უნარი – სწორედ ის იარაღია, რომელიც, ავტორის აზრით, გვაძლევს შანსს, გავარღვიოთ ბოლო ათწლეულების „მოჯადოებული წრე“ და გავაღწიოთ სამშვიდობოს – იქ, სადაც ნიჰილიზმსა და შეგუებას წარმატებისა და გამარჯვების მოლოდინი ჩაანაცვლებს

ავტორი: გურამ წიბახაშვილი ქართული კინო 100 წლისაა და მასზე, ისე როგორც საქართველოზე, ბევრი მითი არსებობს. ამ მითებს განაპირობებს, ერთი მხრივ, ქვეყნის თავისებურება, მეორე მხრივ, კინემატოგრაფიის მაგიურობა.   კინო ვიზუალური ხელოვნებაა და, როგორც ხელოვნების სხვა მიმართულებებს, მასაც სჭირდება ფოტოგრაფია. ფოტო – არა როგორც რეკლამა, არამედ კინოზე მუშაობის ასახვის შესაძლებლობა, „მაგიაში“ მოხვედრის გზა. ხშირად ასეთი ფოტოსურათები უფრო თვალნათლივ აჩვენებს კინემატოგრაფიაში მიმდინარე პროცესებს.   ეს წიგნი „კინოფოტოსურათების“ შეგროვებისა და ქართულ კინოზე კიდევ ერთი „მითის“ შექმნის მცდელობაა.  

ბექა ქურხულის ახალ წიგნში თავმოყრილი ესეები, ბლოგები და წერილები ჩვენი უახლესი წარსულის გარდამტეხი, საბედისწერო მოვლენების რეტროსპექტივაა. წიგნს სიმძაფრეს ისიც მატებს, რომ ავტორი (მწერალი და პუბლიცისტი) არა მხოლოდ დამკვირვებელია, არამედ ამ მოვლენების უშუალო მონაწილე.   სუბიექტურ, ემოციურ შთაბეჭდილებებს ღრმა და რაციონალური ჭვრეტა ენაცვლება, რომელიც გლობალურ ეიფორიაში მოხვედრილი ქვეყნის ეროვნულ და სულიერ ფასეულობებზე დააფიქრებს მკითხველს.

ავტორი: მაია იანტბელიძე    წიგნი წარმოადგენს ნოვატორულ სამეცნიერო ნაშრომს. მასში თავმოყრილია დიდი მწერლის პუბლიცისტური შემოქმედების განმსაზღვრელი ყველა თემა: პიროვნება და თავისუფლება", ეროვნული და სოციალური მოტივები", "რაინდული სულის აპოლოგია", "მთის სარწმუნოების ფენომენი". ასევე შეხედულებები ქრისტიანობაზე, მსჯელობანი სამწერლობო ენის შესახებ და სხვ... ნაშრომი საყურადღებო მონოგრაფიაა არა მხოლოდ სოციალურ მეცნიერებათა სპეციალისტებისთვის, ასევე სხვადასხვა სამეცნიერო დისციპლინის, ულირველესად კი ფილოლოგიის დარგის წარმომადგენლებისა და სწავლების სხვადასხვა საფეხურის სტუდენტებისათვი.

ავტორი: წიგნში შესულია ოთარ ჭილაძის ყველა დიალოგი, 1980-დან 2008 წლის ჩათვლით. ასევე საგანგებოდ ამ კრებულისთვის ითარგმნა გასული საუკუნის 90-იან წლებში გერმანულ პრესაში გამოქვეყნებული ინტერვიუები და 2008 წელს ავსტრიული გაზეთის დი პრესეს ფურცლებზე დაბეჭდილი ინტერვიუ აგვისტოს ომის შესახებოთარ ჭილაძე

ავტორი: ოქსანა ზაბუჟკო მთარგმნელი: სოსო ჩოჩია რა დარჩენია მწერალს, როცა მას ომი გაიტაცებს სამუშაო კაბინეტიდან, კომპიუტერის და მყარი დისკის გარეშე, ჰაერში გამოკიდებს, უცხო ქვეყანაში – „არსაით“ – ცასა და დედამიწას შორის და ლოდინის რეჟიმში მოაქცევს?.. მეხსიერება. ენა. ჯერაც უთქმელი ამბების მარაგი. თავის ახალ ესეიში, ევროპელი მკითხველისთვის რომ დაიწერა, ოქსანა ზაბუჟკო რუსეთ-უკრაინის დღევანდელი ომის სათავეებს დროის ორ განზომილებაში განიხილავს –ოცდაათწლიანსა და სამასწლიანში, რომლებსაც ენაცვლება პირადი მოგონებები იმის შესახებ, თუ როგორ შეუძლია უთვალავი ადამიანის ნებას, შეცვალოს ისტორიის მსვლელობა.

ავტორი: ჟაკლინ სირაძე სად კორიდა და სად იდუმალებით მოცული მისტერია ქართველი ერისა? - კითხულობს მკითხველი. მაგრამ როცა ჯაზური ენით დაწერილ ჭაბუა ამირეჯიბის "გორა მბორგალში", ამ პოსტმოდერნისტულ რომანში ამოიკითხავს: "მთვარე კაბადოკზე მიცურავდა, ვერცხლისფრად იყო აელვარებული ცა...ღრუბლიდან ფრინველი გამოფარფატდა, ისიც მოვერცხლისფერო და ვეება. კეთლი,ლამაზი ფრინველი იყო.მთვარეს გამოუდგა",ხვდება,რომკორიდის მისტერიად გადაქცევა დამოკიდებულია იმაზე,მოახერხებს თუ არა ფრინველი შეაჯდეს მთვარეს, რაც იმასაც მიგვახვედრებს: დაძლევს....